Nederlands: sopraansax Steve Lacy . stem Irene Aebi . sopraansax, sopraninosax & basklarinet Tina Wrase . klavecimbel Petia Kaufman . accordeon Cathrin Pfeifer . contrabas Jean-Jacques Avenel . percussie Topo Gioia kaarten 750 F (-25/65+ 550 F / -19 jaar 250 F) zondag 20 december 98 . 20 uur . Rode Zaal Een heel jaar lang heeft sopraansaxofonist en componist Steve Lacy (°1934) gewerkt aan de voorbereiding van één van zijn meest ambitieuze werken tot nu toe: The Cry. In zijn eigen woorden is dit werk een 'Jam-opera' of een 'Operina'. Het concept is - zoals wel vaker bij Lacy - een eigenzinnige mengeling van jazz, geïmproviseerde muziek, beeldende kunst en poëzie. Het is de poëzie die hier voor de rode draad zorgt, met name de gedichten van de Bengaalse dichteres Taslima Nasrin. De titel The Cry refereert aan het centrale thema in Nasrins poëzie: 'de schreeuw van verdrukte vrouwen'. The Cry is ook een visueel schouwspel waarin de doeken van kunstenares Wanda Savy een centrale rol spelen. De gedichten worden geïnterpreteerd door Lacy's vrouw Irene Aebi. Voor het overige lijkt de groep verrassend heterogeen: naast Lacy op sopraansax is er de Duitse riet-blazeres Tina Wrase, die ervaring heeft in het Duitse improvisatiemilieu en sterke interesse toont in de Zuid-Indische karnataktraditie. Het merkwaardige klankbeeld wordt verder gevormd door een klavecimbel, een accordeon, een contrabas en Latijns-Amerikaanse percussie. Deze vermenging is een logisch onderdeel in Lacy's curriculum waarin Dixieland, Thelonious Monk en Musica Elletronica Viva broederlijk naast elkaar leven.