Nederlands: Toen we in juni 1999 op het Berlijnse festival Theater der Welt 'House' van Richard Maxwell zagen, moesten we meteen denken aan het cinematografisch werk van Hal Hartley. Niet alleen de lijzige dialogen van mensen die naast elkaar spreken maar ook de bizarre plot herinnerden aan de cineast van 'The Unbelievable Truth'. Eigenlijk kunnen we niet spreken van een echte plot, veeleer doet zich een situatie tussen mensen voor waarvan je slechts met mondjesmaat te weten komt wat hun achtergronden en motieven zijn. De protagonisten: vader, moeder, zoontje van tien en Mike, een duister personage met een dreigende aanwezigheid. Er hangt een waas van mysterie over hen tot er zich plots een dramatische 'knoop' voordoet, tragisch en komisch tegelijk. Qua uiterlijke typering van de personages doet 'House' eveneens denken aan de figuren van plastisch kunstenaar Jeff Koons. 'Working class people' uit de afgelegen midwest, de streek waarvan Richard Maxwell afkomstig is. Maxwell begon zijn theaterloopbaan in Chicago bij de befaamde Steppenwolf Theatre Company. Onmiddellijk schreef hij eigen toneelteksten - inmiddels een tiental - over alledaagse, banale gebeurtenissen verteld op een ironische, afstandelijke manier. Twee maanden na 'House' zagen we in Buenos Aires 'Mil quinientos metros sobre el nivel de Jack' (Vijftienhonderd meter boven Jacks zeespiegel) van de vijfentwintigjarige Argentijnse regisseur Federico León. Een schok, een vreemd gevoel van herkenning. Eveneens een familiesituatie, eveneens een ongelooflijk verhaal in een realistisch kader. En opnieuw de relatie moeder/zoon en de hunkering van de zoon naar een hereniging met de vader. De moeder, een tachtigjarige actrice in badpak, zit in een bad met stromend water. Daar heeft zij besloten de rest van haar leven door te brengen. Haar man Jack, een diepzeeduiker, is op een dag vertrokken en nooit meer weergekeerd. Haar zoon Gaston is wanhopig op zoek naar zijn vader, die hij meent te kunnen ontwaren temidden van ontelbare andere duikers in een tv-documentaire. De twee personages geraken duidelijk niet over het vertrek van Jack heen. Zij vinden aansluiting bij een jonge moeder, Lisa en haar zoon Enso, eveneens door de vader verlaten. Hun problematiek is gelijkaardig maar hun houding is er een van onderkoelde nuchterheid. Laconiek vat Enso de situatie samen: 'Toen ze besloten uiteen te gaan en de inboedel te verdelen, kreeg mijn moeder mij en mijn vader de tv'. Richard Maxwell en Federico León, singer- songwriters uit de twee Amerika's. De eerste componeert en speelt gitaar, de andere is een begenadigd acteur in andermans stukken. Beiden schrijven en regisseren hun eigen toneelstukken, intimistisch theater over de leegheid van het bestaan waarbij het publiek veeleer getuige is dan toeschouwer. Beiden maakten bovendien voor respectievelijk 'House' en 'Mil quinientos metros sobre el nivel de Jack' een decor dat een natuurgetrouwe replica is van de kleine gesloten ruimte waarin ze, bij gebrek aan middelen, dienden te repeteren. Maxwell werkte in de kelder van een appartementsgebouw in midtown Manhattan, León letterlijk in zijn badkamer. We presenteren deze twee jonge talenten, die ons onmiddellijk bekoord hebben, in één project, als in één adem. Zelf kennen zij elkaar op het moment van dit schrijven niet. Buenos Aires meets New York in deSingel.